6 maanden

Het is vandaag 6 maanden geleden dat David geboren is. Wat zijn we trots op onze mooie zoon. Hij is niet meer bij ons, maar in volle tegenwoordigheid van God. De gedachte en wetenschap dat David bij God is, brengt – ondanks het ongelofelijk grote gemis – een glimlach op ons gezicht. Wat een veiligheid, wat een genade!!

Ondertussen ben ik ook weer aan het werk. Voor degenen die het nog niet wisten, ik mocht weer aan de slag bij de EO! 4 dagen per week op het KCC. Ik ben erg blij dat ik op een vertrouwd plekje terug mocht komen. Een plekje waar mensen mijn verhaal kennen en waar ik me niet opnieuw hoef te ‘bewijzen’. Een plekje waar ik gewoon mezelf kan zijn en dat is echt heel waardevol!

In december/januari ben ik eigenlijk door een diep dal gegaan. Ik kon alles moeilijk loslaten en voelde me eenzaam in mijn verdriet. Ik wist wel dat veel mensen meeleefden, maar toch moet ik er als mamma van David dwars doorheen en daar kan niemand mij in helpen behalve God. Dit was erg confronterend en het lukte me maar niet om mijn verdriet aan God over te geven. Tot het moment dat ik voor me ging zien hoe David in de hemel zal zijn. In alle vrolijkheid, onschuld, liefde, warmte en geborgenheid. En die wetenschap maakt dat het draaglijker is. Het verdriet is niet weg en het maakt het niet makkelijker, maar wel draaglijker, omdat ik het niet alleen doe, maar met een God die zoveel van mij houdt. (en van jou evenveel! 🙂

Nathanael begint nu in een periode te komen dat het voor hem wat pittiger wordt. Hij heeft mij in de periode dat ik het moeilijk had zo liefdevol ondersteund, maar zelf nog weinig echt verwerkt. Misschien heeft hij zichzelf wel te veel op de achtergrond geplaatst… Op dit moment heeft hij even een dag per week vrij om bij te komen en in de rust te komen. Hij verlangt er heel erg naar om dichtbij God te zijn en van daaruit zijn emoties te vinden en alles van de afgelopen maanden te verwerken. 

En zoals Nathanael al schreef op de vorige blog kijken we ook langzamerhand wat naar de toekomst. We verlangen er nog steeds naar om het ouderschap daadwerkelijk te kunnen uitvoeren. We zijn echt gek op kinderen en hopen dat we een heleboel broertjes en zusjes voor David mogen ontvangen. 🙂

Zijn we bang voor de toekomst? Nee. Maar, zoals Nathanael al zei, we vinden het wel spannend en willen er elke keer voor kiezen om onze toekomst bij God te leggen. Hij is Degene die alles, echt álles in Zijn hand heeft. Hij is Degene die het beste met ons voor heeft, ook al begrijpen we niet altijd alles.