30 juni 2011

Alweer even geleden dat we onze eerste update over ons kleintje hebben geschreven. In de afgelopen anderhalve maand is er veel gebeurd. Eigenlijk kunnen we het beschrijven als de welbekende achtbaan, zowel medisch als emotioneel.

Nadat we het nieuws hadden gehoord dat ons kindje een open middenrif heeft, waren we best van slag. Er werd met allerlei percentages gegooid en dat neem je als aankomende ouders maar gewoon aan. Tegelijk noemden we ook steeds bij alle percentages ‘medisch gezien’ omdat wij het natuurlijk proberen te zien vanuit Gods perspectief.

De week nadat we het nieuws hadden gehoord, vertelde een gynaecoloog ons dat de long inhoud niet ineens met 10% zou dalen, dus dat we daar niet bang voor hoefden te zijn. Maar, twee weken later was dat wel gebeurd. We schrokken hier erg van, maar de arts zei dat het ook een meetfout zou kunnen zijn. Hopend op die meetfout kwamen we weer twee weken later terug. Helaas bleek de long inhoud toch op de 31% te zitten, 10% minder dan de eerste meting. Dit gaf direct een heel ander perspectief, omdat we nu dichter bij een grote ‘gevaren-zone’ zitten (onder de 25% is niet goed). Als de long inhoud verder zou slinken en onder die 25% zou komen, gaven de artsen een optie om ons kindje eerder te halen, maar dat is toch een optie waar ze liever niet voor kiezen. Wel is er een alternatieve behandeling mogelijk waar prenataal wordt geopereerd om de long inhoud te vergroten. De artsen noemden dit alleen ‘kiezen tussen twee kwaden’.

Ook worden we voor allerlei vreselijke keuzes gezet. Wat nou als… en wat willen jullie als… Vragen waarin we zouden moeten beslissen over het leven van ons kleintje, en dat willen we natuurlijk helemaal niet. Keuzes die ons regelmatig verwarren en verdrietig maken.

Waar we erg dankbaar voor zijn is dat de lichamelijke conditie van ons kindje verder ‘perfect’ is. Hij/zij groeit goed en alle andere organen en lichamelijke aspecten zijn in orde, net zoals het bij een gezond kindje zou moeten zijn. Daarom wordt de kans kleiner dat het een chromosomale afwijking is. (dan zou ons kindje überhaupt niet levensvatbaar zijn)

Waar we nu voor bidden is dat de long inhoud goed zal blijven ontwikkelen en vooral niet zal slinken. We hebben nu elke 2 weken een gesprek met de gynaecoloog en een uitgebreide echo waar ze de longen ook opmeten. Daarom is elke echo en controle weer spannend.

Met ons gaat het verder wel goed. We zijn allebei gezond en genieten van frummel die met de dag drukker wordt en steeds meer merkbaar aanwezig. Maar waar ik me tijdens het werk redelijk makkelijk op één ding kan richten is dat voor Marieke een stuk moeilijker omdat ze de kleine steeds meer voelt en er zo ook meer aan denkt. We merken allebei dat we vrij weinig energie hebben en onze tijd dus beter moeten (leren) verdelen. Nee zeggen en prioriteiten stellen is nog een leerpuntje 🙂

Maar we blijven zeggen, “naar omstandigheden gaat het goed met ons”. Natuurlijk hebben we wat mindere momenten maar het blijft bijzonder om te merken hoe God in deze situatie aanwezig is en ons hierin ook de rust geeft die we nodig hebben.

Natuurlijk blijft ook de hoop groot dat de gynaecoloog zal zeggen; “Jullie kindje is volkomen gezond, er is niets aan de hand!”. Tegelijk blijven we bidden; “Uw wil geschiede”.